Αντιστροφή Ρόλων(Ο πόνος του ταξιδιώτη)

'Ερχονται και φεύγουν
σαν αποδημητικά πουλιά που ποτέ δεν επιστρέφουν
τίποτα δε μένει
Και στο κατάρτι τώρα βρίσκεται η Πηνελόπη δεμένη
Κουράστηκε συνέχεια να υφαίνει και να ξηλώνει
και πάλι από την αρχή
Και στα μάτια της βλέπω εμένα
τόσον ατελείωτο καιρό στο κατάρτι λυτός,χρόνια πολλά
έχω συνηθίσει στην κυκλοθυμία του μπλε
αλλά δεν έχω συμφιλιωθεί,δε δέχεται φίλους
Είναι ένας αιώνιος και μόνος ταξιδευτής
όπως κι εγώ,έχουμε κοινά
άλλωστε πολλές φορές παραλίγο να γίνουμε ένα
στα ατελείωτα ταξίδια,
σαν τα τραγούδια τα αγαπημένα,που δε θες ποτέ να τελειώσουν
από εδώ,στην Αμερική...Στη Βαβυλώνα
από τη κορφή του κόσμου έως το μάτι του κυκλώνα
εδώ πάνω που ο αέρας φυσάει δυνατά
και ακούς μόνο το κλάμα του ή την οργισμένη του φωνή
θα σκληραγωγηθείς,σαν άψυχος στρατιώτης
Όταν πια νομίζεις πως θα ταξιδεύειες αιώνια
κάτω από το φως των αστεριών
και αυτά να αντικατροπτίζονται πάνω σου
τα συναισθήματά σου θα αναζοπυρωθούν
σα λιοντάρι που σπάει το κλουβί του
θα αγαπάς και τον πιο μισητό σου εχθρό,όμως,
ξέρεις πως δε θα τον δεις ποτέ για να του το πεις
και θα μονολογείς μόνος στο καθρεύτη
ζητώντας συγγνώμη από όσους πλήγωσες
αυτή είναι η ζωή μου,η μοίρα μου
το ταξίδι μου,ο δρόμος που διάλεξα
αυτός είναι ο πόνος μου....


http://www.youtube.com/watch?v=dTgb9mNll00

Νίκος Καββαδίας

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Λόγια χαράς και δύναμης

Μέσα στο πολυτσαλακωμενο περιτύλιγμά μου
κρύβω ένα λιοντάρι που ακούει στο ονομά μου
κρύβω ένα φοίνικα φλογερο σα τη καρδια μου 
που τις σταχτες του κρατας για να φτιαξεις οπλα μυθικά
μη δισταζεις να  μιλήσεις,ίσως κάτι ανακαλύψεις 
έλα βρες με και μαζι μου περπάτησε 
ο δικος μου ο κόσμος είναι μόνο χαρούμενος 
που καμια προσωποποιημένη δυστυχία δε καταπάτησε

Σήμερα..

Σήμερα πήρα αποβολή από το σχολείο.Γιατί;Γιατί έγραψα πάνω στο θρανίο μου τη λέξη "Ελευθερία".Ζούμε στην εποχή που οι "άγνωστες λέξεις",γι αυτούς,θεωρούνται παράνομες με ενδείξεις ασέβειας.Είναι κάτι σαν "άπιαστο όνειρο".Να τρέχεις για να βρεις το τέλος του ουράνιου τόξου  όπου υπάρχει αυτός ο μυθικός θησαυρός.Έτσι και εμείς ψάχνουμε να βρούμε το τέλος του Ουράνιου τόξου για να βρούμε τον δικό μας θησαυρό,την ελευθερία.Που ακούμε γι αυτή παντού και κυρίως από βιβλία με θέμα ιστορικά γεγονότα,αλλά δε ξέρουμε τι είναι η ελευθερία,τι ακριβώς σημαίνει.Πριν 2 μέρες που ήταν η 17 Νοέμβρη μας είπαν για μια χούντα,για κάποιον Παπαδόπουλο μέγα διδάκτορα,και για κάποια παιδιά που διεκδίκησαν την ελευθερία τους κάνοντας κατάληψη στο Πολυτεχνείο και πως πέθαναν γι αυτή,ώσπου και ήρθε.Βασικά δεν ήρθε ποτέ.Απλά αυτή η χούντα,η δικτατορία,έκανε ένα διάλλειμα.Το έκανε.Ήπιε τον καφέ της,ως κλασσικός Έλλην και έκανε την επιστροφή.Και σκέφτομαι...Άραγε,αν αντί για το 1967 η χούντα ερχόταν το 2010 ή και πιο πριν,εντός πενταετίας(μη πω παραπάνω και με πείτε υπερβολικό) τι ακριβώς θα έκαναν οι νεοέλληνες νέοι?Πέρα από το να πίνουν το φραπέ τους,να φοράνε τα ρούχα τους(που αν θέλουν να τους κλέψουν πρέπει να τους πάρουν ολόκληρους.100 ευρώ η μπλούζα κι άλλα πόσα το υπόλοιπο "σύνολο" ενώ στην Αφρική 10 ευρώ έχει όλο το "σύνολο".ΈΛΕΟΣ)και να μιλάνε για αθλητικά?Γιατι από εκείνη την ημέρα του Πολυτεχνείου ΧΆΘΗΚΑΝ ΨΥΧΈΣ,ΒΑΣΑΝΊΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΊΣΤΗΚΑΝ ΨΥΧΕΣ για να πίνετε εσείς τον φραπέ σας ελεύθεροι και έτσι φτάσαμε από το "Εδώ Πολυτεχνείο,Εδώ Πολυτεχνείο" φτάσαμε να φωνάζουμε "Εδώ Κωλοχανείο,Εδώ Κωλοχανείο".Τέλος πάντων,είναι ένα θέμα που δεν έχει τελειωμό,οπότε κλείνω την παρένθεση.
"Ελευθερία" λοιπόν.Η ελευθερία και δημοκρατία στις ημέρες μας είναι απλά μια ζελατίνα που σκεπάζει την έμμεση χούντα.Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος,όμως ταυτόχρονα σε ελέγχουν,ξέρουν τι κάνεις,που πας κλπ.Ακόμα και η ελευθερία έκφρασης είναι "ξύλινη".Όπως την έπαθα κι εγώ σήμερα.Το κάθε θρανίο είναι ένας τοίχος φυλακής,το κάθε θρανίο είναι ένας τοίχος στα Εξάρχεια και σε όλη την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο,το θρανίο είναι ένα σπίτι,το θρανίο είναι ένα χαρτί,το θρανίο είναι ένας άγραφος νόμος,το θρανίο εν κατακλείδι είναι ένα μέσον έκφρασης που μπορεί ο κάθε μαθητής ή όπως αλλιώς μεταφράζεται να εκφραστεί,να αφήσει τις απόψεις του να πει "Ήμουν κι εγώ εδώ,έκανα την θητεία μου,αυτά τα λόγια είμαι ΕΓΏ) και μάλιστα "τα άκουσα" κιόλας,επειδή έγραψα την λέξη "Ελευθερία".Μήπως τελικά έχουμε γυρίσει πίσω στην εποχή των Σαλταδόρων και αυτονών των καιρών που άμα υποστήριζες την Ελευθερία,την Αγάπη και την Ειρήνη θεωρούσουν παράνομος,αναρχικός κλπ και σε καταδίωκαν;Δηλαδή εσάς σας ευχαριστεί και σας χαροποιεί αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας?Μια χώρα προπαγάνδας,δικομματισμού,επιφανειακής δημοκρατίας,τρομολαγνείας,περιορισμού της άποψής σου,της ελευθερίας σου,της γνώμης σου,των απόψεών σου,υπερβολικού υποβαθμισμού της παιδείας,προβάτων,ρατσισμού;ΓΙΑΤΊ ΕΜΈΝΑ ΌΧΙ.
Και θα κλείσω με ένα πρόσφατο γεγονός,ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΑΊΣΧΟΣ για τη δήθεν χώρα της παδείας.

http://www.sigmalive.com/news/greece/326505

Παρατηρητής.

Επιστολή/Καλησπέρα

Αγαπητέ Αναγνώση,

Θέλω να σε καλωσορίσω στο blog μου.Το όνομα του είναι "Παρατηρώντας Δίχως Παρωπίδες".Πιστεύω είναι κατανοητός ο τίτλος.Ας σου πω τι γίνεται σχετικά με αυτό το blog.
Είναι ενα blog σκέψεων,ιδεών,συναισθημάτων,μουσικής,έκφρασης και άλλων πολλών που βγαίνουν μέσα από την κούτρα μου ή αποσπάσματα τραγουδιών,ποιημάτων ή βιβλίων που ίσως αγγίξουν και κάποιο άλλο άτομο εκτός απο εμένα.Μη περιμένεις να δεις σωστό συντακτικό ή σωστή ορθογραφία και γενικά μη περιμένεις την τελειότητα,όπως στη καθημερινή σου ζωή,να κοιτας την ουσία,το ψητό που λένε και όχι τις λεπτομέρειες.
Ελπίζω να σε αγγίξει το 1/4,έστω από αυτά που θα γράψω τότε θα είμαι ικανοποιημένος με τον εαυτό μου.
Την αγάπη μου,
Κος Παρατηρητής.