'Ερχονται και φεύγουν
σαν αποδημητικά πουλιά που ποτέ δεν επιστρέφουν
τίποτα δε μένει
Και στο κατάρτι τώρα βρίσκεται η Πηνελόπη δεμένη
Κουράστηκε συνέχεια να υφαίνει και να ξηλώνει
και πάλι από την αρχή
Και στα μάτια της βλέπω εμένα
τόσον ατελείωτο καιρό στο κατάρτι λυτός,χρόνια πολλά
έχω συνηθίσει στην κυκλοθυμία του μπλε
αλλά δεν έχω συμφιλιωθεί,δε δέχεται φίλους
Είναι ένας αιώνιος και μόνος ταξιδευτής
όπως κι εγώ,έχουμε κοινά
άλλωστε πολλές φορές παραλίγο να γίνουμε ένα
στα ατελείωτα ταξίδια,
σαν τα τραγούδια τα αγαπημένα,που δε θες ποτέ να τελειώσουν
από εδώ,στην Αμερική...Στη Βαβυλώνα
από τη κορφή του κόσμου έως το μάτι του κυκλώνα
εδώ πάνω που ο αέρας φυσάει δυνατά
και ακούς μόνο το κλάμα του ή την οργισμένη του φωνή
θα σκληραγωγηθείς,σαν άψυχος στρατιώτης
Όταν πια νομίζεις πως θα ταξιδεύειες αιώνια
κάτω από το φως των αστεριών
και αυτά να αντικατροπτίζονται πάνω σου
τα συναισθήματά σου θα αναζοπυρωθούν
σα λιοντάρι που σπάει το κλουβί του
θα αγαπάς και τον πιο μισητό σου εχθρό,όμως,
ξέρεις πως δε θα τον δεις ποτέ για να του το πεις
και θα μονολογείς μόνος στο καθρεύτη
ζητώντας συγγνώμη από όσους πλήγωσες
αυτή είναι η ζωή μου,η μοίρα μου
το ταξίδι μου,ο δρόμος που διάλεξα
αυτός είναι ο πόνος μου....
http://www.youtube.com/watch?v=dTgb9mNll00
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου